Aὐτὸ ποὺ ἔχει, τελικὰ, σημασία, δὲν εἶναι νὰ μετρᾶμε τὸν δρόμο ποὺ διανύσαμε, γιὰ νὰ ἀντλοῦμε ἱκανοποίηση ἢ ἀποθάρρυνση, ματαιοδοξία ἢ ἀνυπομονησία. Αὐτὸ ποὺ μᾶς ζητᾶ ὁ Κύριος κάθε μέρα καὶ κάθε στιγμὴ εἶναι νὰ ἀρχίζουμε νὰ Τὸν ὑπηρετοῦμε, πεπεισμένοι ὅτι μέχρι στιγμῆς δὲν ἔχουμε κάνει τίποτε. Ἐπανεκκινοῦμε συνεχῶς, ξεχνώντας τὸν διανυθέντα δρόμο καὶ μὲ ἀδιάπτωτη ἐμπιστοσύνη στὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου καὶ στὴ νικηφόρο δύναμη τῆς Ἀναστάσεώς Του, αὐτὴ εἶναι ἡ τελειότητα πρὸς τὴν ὁποία πρέπει νὰ τείνουμε σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴ ζωή.
«Διότι δὲν ὑπάρχει τέλος στὴν τελειότητα. Ὁλόκληρη ἡ ἐσωτερικὴ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ χωρὶς τέλος αὐτὴ πορεία πρὸς τὸν τόπο τῆς καρδιᾶς, ὅπου θὰ βροῦμε τὴ χαρά, τὴ φωτεινὴ ἐκείνη χαρὰ τῆς Μεταμορφώσεως καὶ τῆς Ἀναστάσεως, τὴν ἀντανάκλαση τοῦ θείου φωτὸς στὰ κατάβαθα τῆς ψυχῆς μας».

Ὁ πατὴρ Πλακίδας Deseille, «Πλακίδας ὁ πρᾶος», ὅπως τὸν ἀποκάλεσε ὁ Μητροπολίτης Ἐμμανουὴλ τὴν ἡμέρα τῆς Ἐξοδίου Ἀκολουθίας του, γεννήθηκε το 1926 στὸ Issy les Moulineaux.
Ἀπό τὰ παιδικά του χρόνια ἀνατράφηκε μὲ τὴν παραδοσιακὴ καθολικὴ εὐσέβεια. Τὸ 1942 ἐντάχθηκε στὸ σιστερσιανό Αββαεῖο τοῦ Bellefontaine. Το 1977, μετὰ ἀπὸ πνευματικὴ ἀναζήτηση πολλῶν δεκαετιῶν, ἀσπάστηκε τὴν Ὀρθοδοξία, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Σίμωνος Πέτρας, στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὸ 1978 ἐπέστρεψε στὴ Γαλλία, γιὰ νὰ ἱδρύσει τὸ μοναστῆρι τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου.
Ὁ πατὴρ Πλακίδας συνθέτει, κατὰ τρόπο μοναδικό, στὸ πρόσωπό του τὴ διαύγεια καὶ νηφαλιότητα τοῦ γαλλικοῦ κλασικισμοῦ καὶ τὸ πνευματικὸ βάθος τῆς πατερικῆς διδασκαλίας και τοῦ ὀρθοδόξου ἡσυχασμοῦ.
Θα μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι στὸ πρόσωπο τοῦ πατρὸς Πλακίδα ἔχουμε ἕναν σύγχρονο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας, ταπεινὸ καὶ διακριτικό, ὁ ὁποῖος στὸν μυστικὸ χῶρο τῆς καρδίας του καλλιεργοῦσε τὸν σπάνιο μαργαρίτη τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀγωνιοῦσε νὰ δώσει, μὲ ἀπόλυτη πιστότητα, τὴ μαρτυρία τῆς ἁγίας μας Παραδόσεως.